Tak, to by było tyle
Resztę na jutro zostawię
Jeszcze tylko pieczeń
Na gaz sobie postawie
Zapraszam Cię teraz kochanie
Przed monitorem siądziemy
I poezją z wortalu
Wspólnie się zachłyśniemy
Patrz, jak tutaj jesień
Ładnie opisana
W barwach przyrody ujęta
Namalowana, dla nas
Ten, emanuje radością
Śmieszny i lekki zarazem
Następny, lecz go nie czytaj
Budzi we mnie odrazę
Najlepsze są o miłości
Takiej prawdziwej i świeżej
A kiedy w nie się wtopię
To coś od środka mnie bierze
A tu, jak czytam
Przechodzą po mnie dreszcze
Momencik, zaczekaj chwilę
Nie odchodź teraz jeszcze
Przeczytam wolno
Tak bez pośpiechu
Czujesz?
On prawie kusi do grzechu
W nim słodka rozkosz
Nęci
Zniewala
Tak, czuję, pieczeń
-Co???
Się przypala!
Jestem kimś... jestem nikim...
Czy to ważne?
Nie jestem interesujący,
nie jestem niezwykły,
choć to miło by było
takim być.
Może kiedyś uda mi się Was
wzruszyć i zaciekawić.
To nie wiersze...
To tylko uczucia przelane na papier
niezgrabną ręką.
Uczucia moje
lub nie moje
albo kogoś całkiem innego...
Chcę się podzielić
moimi wersami.
Może to dobra terapia?
To proste słowa
jak prostym jestem ja.
Nie zasługują na ocenę.
Nie mieszczą się w kryteriach.
Może zasłużą aby ktoś je przeczytał.
